Tijdens mijn gesprek met Rens Geisterfer en Marco Borra vroeg ik enkele vragen over het beleid van de gemeente Amsterdam. De antwoorden waren zo interessant dat ik heb besloten de antwoorden extra te belichten en een aparte pagina te geven. Dit is: Gemeente Amsterdam tegen de ondernemers.

Ondernemers in het centrum voelen zich niet serieus genomen. Ze doen er van alles aan om in leven te blijven, helemaal nu de grote ketens met miljoenen achter het bedrijf steeds meer in de stad opduiken.

Marco: “De gemeente houdt geen rekening met de ouderdom. Al verkoop je hier al veertig jaar donuts in de straat, dan nog word je over dezelfde kam geschoren.”

Sommige ondernemers weten niet meer wat ze aan moeten in het centrum en sluiten hun winkels zodat ze de strenge regelgeving uit de weg kunnen gaan.

Marco: “Langzamerhand verdwijnen ze allemaal. Alle kleine, oude ondernemers waarmee wij omgingen, zien we allemaal verdwijnen. Zelfs Kwekkeboom in de Reguliersbreestraat is al weg. Ze zijn het allemaal zat. Al deze ondernemers gaan naar de buitenwijken toe. Ze zijn allemaal klaar met dit beleid.”

Eén voor allen, allen voor gemeente Amsterdam

Rene’s Croissanterie heeft veel moeite gedaan om de stad schoon te houden. Samen met de gemeente plaatsen ze vuilnisbakken voor de deur, echter zijn deze nu weggehaald wegens bezuinigingen.

Marco: “We zitten momenteel met een gemeente die geen langdurig beleid heeft en hapsnap met nieuwe regelgevingen komt, vervolgens dat handhaaft en dan weer niet. Zo hadden we een project tegen zwerfvuil: bakken die we hier hadden staan zodat iemand die aan het einde van de straat iets kocht, het papiertje hier kon weggooien. Daar is de gemeente mee gestopt. Toen dachten wij, dan zetten we onze eigen vuilnisbak wel neer, maar dat geldt als straatmeubilair dus dat mag dan ook niet. Vervolgens krijg je dan wel een klacht dat er veel vuil ligt. Er is geen knoop aan vast te binden.”

Rens: “Het lijkt echt op pesterij.”

Marco: “We mogen ook geen ijsborden meer aan de gevel hangen, maar ga eens kijken hoeveel er nog hangen. Ze krijgen allemaal een boete van 10.000 euro en betalen deze lachend. Wij zijn toen gestopt met het verkopen van ons eigen ijs. Ook omdat er 20 andere plekken om ons heen ijsverkopen, het werkt allemaal niet meer.”

Groeien tegen het plafond

De bakkerij is al meerdere keren voor de rechter gesleept, gelukkig voor Rens en Marco, komen zij vaak als winnaar uit de bus. Echter, weerhoudt dit het bedrijf wel van verder groeien.

Rens: “We krijgen nu ook steeds meer aanvragen van bedrijven die onze producten willen inkopen. Soms denk ik daar wel aan, om een er grote groothandel van te maken, maar op dit moment heb ik het echt te druk met rechtszaken en dat soort dingen. Ik had misschien al voordat Dunkin’ Donuts hier in de buurt kwam zitten, meerdere locaties kunnen hebben, maar het is ook een kwestie van gunnen en het lijkt alsof het ons niet wordt gegund. Dan heb je de huurprijzen die niet normaal hoog zijn; het is echt niet meer te doen.”

Marco: “De prijzen rijzen de pan uit. Op de Reguliersbreestraat betaalde Kwekkeboom op een gegeven moment zo’n 6.000 euro per week. Ga jij daar maar brood van verkopen. Dat gaat je echt niet lukken.”

Met zulke prijzen besluiten veel ondernemers uit de stad te verdwijnen, ook Rene’s Croissanterie denkt weleens aan een verhuizing.

Rens: “Back to the roots, naar de kermis. Maar op de kermis mag ook niet alles meer. We mogen niet meer op de dam en niet meer op de brug. Alles wordt een beetje van je afgenomen.”

Vergeet het bericht niet te delen!